47 minuten Douglas Murray over de Stand van het Avondland, twee jaar na zijn boek over de vreemde dood van het Avondland. Het waard, is wat wij de moeite vonden.

Mooie man, mooi boek. De symptomen en prognose zijn vrij helder. Maar hoe komt het nou eigenlijk? Dat is een vraag die zelfs Murray niet echt beantwoordt, en dat zegt misschien ook wel genoeg. Hij beschrijft het als "an existential tiredness and a feeling that perhaps for Europe the story has run out and a new story must be allowed to begin." Maar waar komt dat nou in essentie vandaan? Die vraag beantwoorden is een beetje alsof je probeert te verstaan wat de wind zegt, of voorbij de ultieme biologische reductie uit probeert te leggen waarom cellen sterfelijk zijn. We kennen geen beschaving die de cyclus van barbarij > heerschappij > decadentie > verval > verovering door barbaren binnen/aan grens heeft kunnen ontsnappen, en we zien al helemaal geen reden waarom Europa de eerste zou zijn die het wel lukt. Dus misschien heeft ome Spengie toch gewoon gelijk, en ligt Europa er over 1000 jaar bij op een manier waarop we het met geen mogelijkheid terug zouden herkennen. Zouden de oude Atheners het geloofd hebben dat hun schatkist 2000 jaar later onder curatele stond van een vrouwelijk Germaans stamhoofd?

Nieuw Boek: Douglas is onderwijl in de sfeerverziekende identiteitspolitiek gedoken en heeft ook daarover een moetlees boek getikt: The Madness of Crowds.